Wiele się mówi o błędach
popełnianych przez dzieci. A tymczasem my dorośli od czasu do czasu
również je popełniamy. Ja sama popełniłam kilka błędów wobec
swego syna, co było powodem niemałego bólu dla niego i dla mnie.
Wiadomą sprawą jest, że każdy
rodzic od czasu do czasu krzyczy na swe dziecko, że bywa zbyt
władczy.
Czy z tych uchybień należy więc
nazwać rodziców okrutnymi? Oczywiście, że nie. Rodzice są tylko
ludźmi i mają niejednokrotnie mnóstwo problemów. Każdemu
dorosłemu może zdarzyć się chwila słabości, zły dzień. Wiele
nastolatków ma trudne związki z rodzicami. Nie świadczy to jednak
o tym, że rodzice są emocjonalnie destrukcyjni.
Jest niestety wielu rodziców, których
negatywne wzorce zachowań w sposób stały i dominujący wpływają
destrukcyjnie na psychikę dziecka. Mowa o rodzicach wyrządzających
nagminnie krzywdę swemu dziecku.
Rodzice tacy często nazywani są jako
toksyczni rodzice.
Co powinno zmusić nastolatka do
refleksji nad tym, czy jego rodzic wpływa na niego w sposób.
destrukcyjny?
Odnosząc się do kilku ciekawych
lektur psychologicznych, podam kilka przykładów:
1.Rodzic często mówi, że jesteś
niedobry, bezwartościowy.
2.Ciągle Cię krytykuje, używa wobec
Ciebie wyzwisk.
3.Używa siły fizycznej, aby Cię
utrzymać w ryzach.
4.Bywasz zakłopotany, przestraszony,
zawstydzony z powodu rodziców.
5.Rodzice regularnie spożywają
alkohol, narkotyzują się.
6.Musisz się opiekować rodzicem z
powodu jego problemów
7.Rodzice zrobili Ci coś złego, co
miało pozostać tajemnicą rodzinną.
8.Boisz się swoich rodziców.
9.Rodzice manipulują Tobą poprzez
groźbę lub poczucie winy.
10.Uważasz, że cokolwiek zrobisz, i
tak nigdy nie będą z Ciebie zadowoleni.
Rodzice
toksyczni są często nieadekwatni, niedojrzali. Niejednokrotnie
sprawiają, że dziecko musi przejąć ich obowiązki, role. Często
też dochodzi do odwrócenia ról – dziecko daje wsparcie
emocjonalne rodzicowi. Toksyczny rodzic wymaga podporządkowania,
chciałby, aby dziecko nawet dorosłe zawsze postępowało według
jego instrukcji.
To tylko niektóre przykłady, które
jeśli się zdarzają w Twojej rodzinie, powinny Cię zmobilizować
do rozmowy z kimś zaufanym. Może to być psycholog, pedagog
szkolny, wychowawca czy ktoś, komu możesz bezgranicznie zaufać.
Nie powinno się bagatelizować tego
typu zachowań. Dlaczego?
W przyszłości
możemy mieć trudności w układaniu sobie życia z partnerem, w
podejmowaniu decyzji i karierze zawodowej.
Dlatego musimy walczyć, gdyż jest to
walka o wolność osobistą, poczucie własnej tożsamości, nasze
własne granice i prawo decydowania o sobie.
