Bez barier

Jeszcze kilkadziesiąt lat temu osoby niepełnosprawne były zepchnięte poza margines życia społecznego. Nie było mowy o protestach, składaniu postulatów i rozmowach ze stroną rządową o poprawie systemu wsparcia osób dotkniętych niepełnosprawnością. Z biegiem czasu zaczęliśmy coraz głośniej mówić o sprawach dotąd przemilczanych. Stereotypowe myślenie, że rodzinie z dzieckiem niepełnosprawnym należy współczuć odchodzi w zapomnienie.
Jak jest postrzegana osoba niepełnosprawna we współczesnym świecie?
Z całą pewnością inaczej niż kiedyś.
Drodzy Nastolatkowie, postawy wobec osób niepełnosprawnych przenoszone są z pokolenia na pokolenie przez kulturę. Ich modelowanie ma swój początek już we wczesnym dzieciństwie.  Polska znajduje się w dużej grupie krajów, które cechuje populacja osób niepełnosprawnych.  Współczesnej młodzieży przyszło żyć w czasach, w których zaobserwować można ogrom działań zmierzających do stworzenia osobom niepełnosprawnym możliwości uczestniczenia w życiu społecznym . Młodzi ludzie żyją utwierdzeni w przekonaniu, że osoby niepełnosprawne mają takie same prawa, jak ci całkiem sprawni. Stereotypy, że osoba niepełnosprawna jest kimś gorszym odeszły do lamusa. 

 





Traktowanie osoby niepełnosprawnej w sposób podmiotowy jest czymś oczywistym w dzisiejszych czasach. Osoba taka ma możliwość decydowania o sobie i swoim życiu, co w znacznym stopniu wpływa na kształtowanie jej osobowości. 
Niestety stając z boku, jako osoba sprawna, często nie zdajemy sobie sprawy z tego, ile pracy i poświęcenia kosztuje osobę niepełnosprawną i jej rodzinę praca nad sobą. Normalne funkcjonowanie niepełnosprawnej osoby wymaga bowiem sporo wysiłku zarówno z jej strony, jak i ze strony rodziny. Bardzo istotna jest napewno pomoc rodziców, najbliższego otoczenia oraz   pozytywna   socjalizacja   w   okresie  dzieciństwa  i  dorastania. Taka postawa stanowi  element ułatwiający podejmowanie decyzji o aktywności zawodowej i asymilacji społecznej w dorosłym życiu. Dlatego, należą się wielkie brawa wszystkim młodym osobom borykającym się ze swoją niepełnosprawnością, którzy mimo przeciwności losu, idą do przodu, rozwijają się, realizują swoje plany. Po prostu żyją.
Da się również zauważyć, że osoby niepełnosprawne potrafią się cieszyć z najmniejszych sukcesów, są pełne optymizmu i gotowe do walki. Niestety nie zawsze jest to możliwe, gdyż istotny problem w pełnej integracji osób niepełnosprawnych stanowią bariery architektoniczne, transportowe czy sposób komunikowania się. Problem ten szczególnie widać na terenach wiejskich.
Dlatego zachęcam młodzież, by wyszła z odrobiną inicjatywy i chęci i zadbała o swego niepełnosprawnego kolegę i miło spędziła z nim czas.
Być może jest to osoba, która ma nam wiele do powiedzenia ...



 

Kocham Cię mamo

Maj to jeden z najpiękniejszych miesięcy w roku. Wszystko wokół budzi się do życia i rozkwita. To szczególny miesiąc, w którym obchodzimy Dzień Matki.
Do napisania tych kilku słów skłoniła mnie moja tragedia rodzinna.
W ubiegłym roku, w listopadzie zmarła moja matka.
Ubolewam, że wraz z jej odejściem tak wiele rzeczy utraciłam bezpowrotnie.
Nigdy chyba nie zdołam zapomnieć jej dłoni, które stały się nieodwracalnie zimne.
To pożegnanie było bolesne, zbyt wczesne, niespodziewane.
Już nigdy nie doznam jej ciepła, nie usłyszę jej głosu, nie poczuję oddechu.
Jednakże zawsze będę ją kochać i wspominać ciepło.

Chciałabym zachęcić Was drodzy Nastolatkowie do chwili refleksji.
Kim jest dla Was matka? Jakie są Wasze relacje? Co można naprawić?
Jak jest postrzegana przez Was współczesna, wyzwolona kobieta, która potrafi pogodzić obowiązki zawodowe z domowymi?
Wiele współczesnych kobiet doskonale radzi sobie też jako samotne matki. Nie oznacza to, że nie spotykają na swej drodze trudności. Do tych najtrudniejszych chyba zaliczyć możemy niewłaściwe relacje z nastoletnim dzieckiem.
Matka to osoba niezwykle ważna w życiu każdego z nas. To ktoś, kto niejednokrotnie popada w poczucie winy za złe relacje z dzieckiem. ''Co ze mnie za matka, skoro nie potrafię dogadać się z własnym dzieckiem?''. Obwiniając się, zwykle zapomina, że jej kochana córeczka staje się zbuntowaną nastolatką, której właśnie bunt jest wołaniem o pomoc.
Wiele matek nie dostrzega, że ich dziecko dorasta. To, co kiedyś fascynowało ich dziecko, jako przedszkolaka dziś jest dla niego "obciachem". Nastolatek często wybiera wolność zamiast bliskości. Woli izolację od czułości. Nie oznacza to, że nie kocha swoich rodziców.
Przyszło mu stanąć na nowej drodze w stronę dorosłości. Droga ta jest niezwykle trudna. Musi od nowa zdefiniować własne cele życiowe, swoje potrzeby. Przed nim pierwsze zauroczenia, zawody miłośne, poważne decyzje dotyczące wyboru ścieżki edukacyjnej. Kto przyjdzie  mu z pomocą, jeśli nie rodzic? 



Matka to osoba z natury bardziej impulsywna i emocjonalna niż ojciec. Może dlatego częściej słyszymy właśnie od matek o tym, jak sobie nie radzą w wychowywaniu nastolatka.
Może zamiast ciągłego narzekania na swoje dorastające dziecko, postarajmy się przejść wspólnie przez ten ciężki dla nas okres. Ustalmy jakieś granice, wyciągajmy konsekwencje, wyznaczajmy obowiązki. Bądźmy konsekwentnym rodzicem, dzięki czemu zbudujemy w oczach dziecka autorytet. 
Drodzy nastolatkowie, jeśli chcecie być dorośli powinniście  również  wziąć na siebie obowiązki dorosłej osoby. Powinniście zaznać nie tylko smaku beztroski, ale również ciężkiej pracy.
Miesiąc maj to doskonała okazja do tego, by okazać swoim matkom trochę ciepła. Czasem wystarczy ciepłe słowo, skromny kwiatek by poczuć się lepiej.
Okazujmy więc swoim mamom miłość, póki nie jest za późno.