Zaburzenia osobowości nadal pozostają w naszym kraju tematem tabu. Wydaje się to trochę dziwne, zwłaszcza że liczba osób mających problemy o takim właśnie podłożu z roku na rok wzrasta.
Cisza wokół tego tematu wynika być może ze stereotypów, często wstydu czy obawy.
Wiele osób żyje w przekonaniu, że osoby których dotknęły jakiekolwiek zaburzenia psychiczne są dla społeczeństwa niebezpieczne. Często to tylko pozory.
Niejednokrotnie nie zdajemy sobie sprawy z faktu, że żyjemy blisko takiej osoby, a nawet pod jednym dachem.
Co mam na myśli?
Chciałabym zachęcić młodzież do refleksji na temat osobowości egocentrycznej. Patrząc oczyma '' zwykłego '' człowieka, nie mającego nic wspólnego ze światem medycyny, egocentryk jest egoistą, widzącym tylko czubek własnego nosa. Nie zawsze tak jest....
Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że egocentryzm jest jednym z wielu zaburzeń osobowości.
Egocentryzm może wynikać ze sposobu wychowania. Egocentrykami często są osoby, które od najmłodszych lat słyszały, że jest najlepsze. Rodzice wychwalający dziecko za wszystko, postępują źle. Ich pochwały często przeradzają się w uwielbienie i wywyższanie ponad wszystko. Postawa taka jest zjawiskiem patologicznym, które często skutkuje rozwinięciem się osobowości egocentrycznej.
Niestety nie zawsze egocentryzm spowodowany jest złym wychowaniem. I tutaj namawiam do tego, by nie szufladkować osobowości egocentrycznej.
U osób borykających się z nerwicami, niejednokrotnie dochodzi do nadmiernego skoncentrowania się na problemie samego siebie. Wynika to z faktu, że nerwica to choroba ''duszy''. Chory często żyje w lęku o własne zdrowie i życie. Nadmierne skupianie uwagi na sobie wynika nie z egoizmu a z obawy.
Chory na nerwicę często cierpi na silne lęki, napięcie nie pozwalające mu spać ani normalnie funkcjonować. Często nie jest w stanie zapanować nad dręczącymi myślami i natręctwami, obawia się wyjść z domu, panicznie boi się kontaktów z innymi ludźmi, ma obsesje na punkcie swego zdrowia. Nerwicowiec często staje się osobą egocentryczną wołającą o pomoc, silnie skupioną na sobie. W tym jednak przypadku nie z samouwielbienia a z lęku.
Egocentryzm najczęściej leczy się poprzez psychoterapię indywidualną, która ma na celu naukę wrażliwości na problemy i krzywdy innych osób.
W przypadku egocentryzmu spowodowanego nerwicą, leczenie polega przede wszystkim na znalezieniu źródła stanów lękowych i farmakologii.
Mam nadzieję, że udało mi się zobrazować dwa jakże odmienne przykładu egocentryzmu.
