Narkomania wsród młodzieży

Świat niebezpiecznych eksperymentów

Cała przygoda z narkotykami rozpoczyna się zwykle od spróbowania. Żaden narkoman nie sięgnął po narkotyk, by się uzależnić. A jednak...często jest tak, że jeden, głupi wybryk może być początkiem uzależnienia.

O narkotykach mówi się wiele, nie każdy jednak zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie pociągają za sobą tego typu używki.

W całej przygodzie z narkotykami niebezpieczne jest tak zwane uzależnienie psychiczne, które objawia się przymusem zażycia narkotyku. Osoba uzależniona jest przekonana, że bez kolejnej dawki nie rozładuje swego napięcia. Są to niejednokrotnie tak silne emocje, że potrafią zagłuszyć racjonalne myślenie.

Zapytawszy narkomana o powód sięgania po narkotyk odpowie nam, że ''chce mieć odlot'', ''chce zapomnieć o otaczającej go rzeczywistości'', ''chce poczuć się choć przez chwilę cudownie''.

Żyje w swoim wyimaginowanym świecie nie potrafiąc z niego wyjść. Staje się niewolnikiem świata, nad którym stracił kontrolę. Uzależnienie psychiczne nie boli, aż do czasu pojawienia się uzależnienia fizycznego, które daje typowe objawy chorobowe. Jest to stan przystosowania się organizmu narkomana do przyjmowanego narkotyku. Kiedy odczuwamy brak substancji w organizmie, wówczas dochodzi do dolegliwości fizycznych. Narkoman odczuwa głód narkotykowy, który jest określany jako zespół abstynencyjny. 

Zespół taki objawia się często drżeniem, lękiem, potliwością, skurczami mięśni, nudnościami oraz innymi nieprzyjemnymi dolegliwościami. Narkoman, który odczuwa takie dolegliwości, często nie zdaje sobie sprawy z faktu, że nadszedł etap, kiedy on sam nie decyduje już o tym, kiedy weźmie. O tym decyduje już jego ciało, które domaga się coraz większych dawek...

Co skłania młodych ludzi do sięgania po narkotyki?

Powodów eksperymentowania z narkotykami jest mnóstwo. Najczęściej są to nastolatkowie, którzy odczuwają brak poczucia bezpieczeństwa, osamotnienie lub presję otoczenia. Obawa przed tym, że zostaną odrzuceni i będą się różnić od rówieśników stają się motywacją do brania narkotyków. Kolejnymi czynnikami, które wpływają na nałóg narkotykowy, jest na pewno chęć zwrócenia na siebie uwagi, chęć zaimponowania czy też ucieczka od problemów. U podłoża narkomanii nastolatków tkwi często emocjonalna niedojrzałość. Młodzież nie potrafi pogodzić się z problemami, jakie niesie życie. Wierzą w to, że narkotyki, zmienią ich pojmowanie o otaczającej ich rzeczywistości. Niestety jest to tylko świat iluzji, który szybko znika, a problemy wracają.

Co powinno zaniepokoić rodziców i przyjaciół w zachowaniu młodego człowieka?

Podstawowym sygnałem ostrzegawczym jest na pewno pogorszenie relacji dziecko-rodzic oraz relacji koleżeńskich. Wszelkiego rodzaju konflikty i kłopoty, jakie dotykają młodego człowieka, cz powodują często lęk i stany depresyjne. Młody narkoman staje się zbyt gadatliwy lub nadzwyczaj milczący. Przygnębienie, zmiana stylu życia to kolejne bardzo istotne czynniki. U narkomana obserwuje się często zaburzenia snu w postaci późnego zasypiania i wstawania jak również zasypiania o nietypowych porach. Wielu narkomanów popada w konflikty z prawem. Dlaczego? Narkotyk kosztuje, a kiedy w grę wchodzi głód narkotykowy, nie ma ceny, której narkoman nie zapłaci za jego zlikwidowanie. Ucieczka do życia przestępczego jest więc często obserwowana u uzależnionych od narkotyków młodych osób.

Jeśli zauważymy niepokojące objawy mogące świadczyć o tym, że nasze dziecko lub przyjaciel zaczął ''brać'' - reagujmy od razu. Nie odkładajmy tego na potem. Nie pozwólmy, by narkotyki stały się substytutem rozmów z rodzicami, akceptacji i miłości. Drodzy rodzice, nie twórzmy rodziny, w której jesteśmy obok siebie. Rozmawiajmy z sobą otwarcie, nie bójmy się trudnych tematów.

     Anna Głowacka Piotrowska
'' Świat Nastolatków ''

Artykułem tym zadebiutowałam w kwartalniku Feniks Psychoterapia Uzależnień w grudniu 2012 roku.

Anoreksja

Szkielet rzeczywistości

Zwykle zaczyna się od potrzeby zrzucenia kilku kilogramów po to, by poczuć się dobrze w swoim ciele. Często jest tak, że osiągając wcześniej zaplanowaną wagę, nie kończymy odchudzania a raczej wyznaczamy sobie kolejny próg wagowy. W taki właśnie sposób tracimy kontrolę nad nad procesem odchudzania. To pierwszy krok do anoreksji, która staje się coraz większym problemem społecznym w naszym kraju. Specyfika anoreksji polega na tym, że w miarę pogorszenia się stanu zdrowia, obsesja o głodzeniu potęguję. Niejedna osoba chora na anoreksję woli umrzeć, niż zjeść.

Ofiarami anoreksji są zazwyczaj nastolatki, które pragną wyglądać szczuplej. Już na samym początku tej podstępnej choroby, młoda dziewczyna przeżywa silny lęk przed przytyciem. Spoglądając w lustro widzi całkowitą odwrotność prezentowanych i lansowanych przez media wzorców. Pragnie być szczupła jak modelka, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji swoich zamierzeń. Anorektyczkami są zazwyczaj dziewczyny o silnej osobowości, które uparcie dążą do celu i które za wszelką ceną muszą być wyjątkowe. Często nie są świadome tego, że piękne modelki z reklam, to typowy produkt specjalistów od reklamy, chirurgii plastycznej oraz technik komputerowych.

Jakie są charakterystyczne objawy anoreksji?     

Na pewno jest to duży spadek wagi oraz chęć dalszego chudnięcia. Kolejnym krokiem jest zażywanie środków przeczyszczających oraz wyłudzanie wymiotów. Anorektyczka jest przekonana o tym, że wciąż jest gruba, doprowadzając tym do wyniszczenia organizmu. Często spotykanymi objawami u anorektyczki są wymioty oraz bóle brzucha. Pojawia się obniżona temperatura ciała oraz zbyt wolna akcja serca. Dążenie do chorobliwego wychudzenia ciała staje się obsesją, od której młoda dziewczyna nie potrafi się uwolnić. Bycie chudą jest ważniejsze dla niej od zdrowia.

Anorektyczki posiadają charakterystyczne cechy osobowości. Często odsuwają się od innych, unikają nawiązywania kontaktów. Cechą, którą przypisuje się chorym na anoreksję jest skłonność do perfekcjonizmu. Cierpiący na anoreksję koncentrują się na nauce, chcą odnosić sukcesy. Tym samym cechuje je lęk przed niepowodzeniem oraz niepewność. Sytuacja taka powoduje niską samoocenę.

Jak rozpoznać, że nasza bliska koleżanka cierpi na zaburzenia odżywiania?

Już sam fakt, że w szybkim tempie schudła kilka kilogramów powinno nas zaniepokoić. Kolejnym sygnałem jest drażliwość na punkcie jedzenia. Chorzy na anoreksję ukrywają lub wyrzucają jedzenie, zaczynają nosić luźne ubrania, by ukryć swoją prawdziwą figurę. Żyją w zmienionym stanie świadomości, który w ich subiektywnym odczuciu jest bardzo piękny. Po co więc z niego wychodzić? Chorzy postrzegają siebie zupełnie inaczej niż widzi je otoczenie. Nie można im racjonalnie wytłumaczyć, że powinni się leczyć. Anorektyczka nigdy nie zgłosi się sama o pomoc. Oto musi zadbać ktoś jej bliski. Ktoś, kto pomoże jej wyjść z tej podstępnej choroby. Jak to zrobić? Na pewno nie powinniśmy zmuszać chorej do leczenia bo stracimy jej zaufanie. Nie należy również wierzyć w to, że chora o własnych siłach upora się z anoreksją. Anorektyczka aby jeść, musi przezwyciężyć lęk przed przytyciem oraz wstręt do jedzenia. Aby mogła przejść przez ten trudny dla niej okres potrzebna jest fachowa pomoc psychoterapeutyczna polegająca na eliminacji zachowań i myśli, które towarzyszą zaburzeniom odżywiania.
Zadbajmy więc o taką pomoc.

Droga na skróty czyli iluzja sukcesu

Współczesna cywilizacja trapiona jest licznymi zagrożeniami. Jednym z nich jest zjawisko tak zwanego dopingu, które dotyka coraz więcej nastolatków.

Z roku na rok na naszym rynku pojawiają się jakieś nowe substancje, wabiące złudną iluzją sukcesu. Coraz więcej jest wymyślonych metod, które rzekomo pozwolą młodym ludziom skrócić drogę do sukcesu i uzyskać sylwetkę, o jakiej marzą. Kiedy obserwujemy pierwsze zadziwiające nas pozytywnie rezultaty, wszelkiego rodzaju zasady czystej walki, a także zdrowy rozsadek odchodzą w zapomnienie. Taka postawa jest niczym innym jak złowrogim cieniem dopingu, to oszukiwanie własnego organizmu.

Czym jest doping? Przyjrzyjmy się tematowi z bliska...

Doping jest sztucznym podnoszeniem wydolności fizycznej i psychicznej metodami wykraczającymi poza naturalny trening. Kojarzymy go zazwyczaj ze stosowaniem zakazanych środków.

Zgodnie z decyzją Komisji Medycznej MKOL wyróżniamy kilka klas środków dopingujących, jednakże jednym z większych problemów współczesnego dopingu stosowanego przez młodych ludzi są steroidy anaboliczno - androgenne (SSA – anaboliki). To właśnie steroidy stanowią znaczną przewagę wśród wszystkich wykrytych niedozwolonych związków.

Zanim więc sięgniemy po sterydy zwane potocznie koksem zastanówmy się czy warto?

Zapoznajmy się ze skutkami ubocznymi stosowania sterydów.

Możemy je podzielić na efekty krótkotrwałe i odległe czyli ujawniające się dopiero po kilku latach.

Kobiety stosujące sterydy mogą liczyć się z następującymi skutkami: zanik gruczołów sutkowych, zaburzenia miesiączkowania, brak owulacji, zmiana sylwetki ciała, nadmierne owłosienie, obniżenie skali głosu, przerost łechtaczki.

U mężczyzn dochodzi do zaniku jąder, powiększenia gruczołów sutkowych, zatrzymania moczu.

To tylko niektóre następstwa stosowania sterydów.

Bardzo niebezpieczne jest stosowanie sterydów przez młodzież. Do groźnych następstw zaliczyć możemy między innymi negatywne oddziaływanie na psychikę. Młody człowiek może odczuwać agresywność, dziwne stany podniecenia, stany paniki, urojenia, wzrost ciśnienia, krwawienia z nosa, trądzik, rozstępy, zaburzenia funkcji wątroby. U wielu nastolatków stosujących sterydy pojawiają się próby samobójcze oraz depresja.

Warto wiedzieć, że większość sterydów spowoduje magazynowanie wody i elektrolitów w mięśniach wywołując obrzmienie tkanki. To poczucie złudnego efektu zwiększenia siły i objętości mięśni. Serce zmuszone jest niestety do większego wysiłku.

Sterydy mogą okazać się bardzo szkodliwe dla zdrowia, a nawet mogą zabić - wszystko zależy od tego, jakie sterydy stosujemy, w jakich dawkach i z czym je łączymy.

Niepokojące staje się nakłanianie młodych sportowców do przyjmowania sterydów czy innych środków dopingujących ze strony trenera. A zjawisko to zaczyna nosić znamię społecznego przyzwolenia. Trener, który buduje własny dorobek, żerując na naiwności podopiecznych nie zasługuje na miano trenera.

Każdy, młody człowiek zanim sięgnie po doping powinien zapoznać się z ewentualnymi zagrożeniami i konsekwencjami swej decyzji. Pamiętajmy, że droga na skróty może nas wiele kosztować. Podążajmy więc wytyczonymi szlakami, które są bezpieczne i dają większe poczucie satysfakcji.

Każdy ma prawo kierować się swoimi przekonaniami w sferze seksualnej....czyli bezpieczny seks nastolatk

Artykuł ten pewnie wzbudzi wiele kontrowersji wśród osób propagujących zasady dotyczące wstrzemięźliwości seksualnej przed ślubem. Mówienie o seksie nastolatków może być dla wielu zgorszeniem, jednakże uważam, że młodzi ludzie mimo zakazów i tak zrobią po swojemu, dlaczego więc nie mówić o tym otwarcie?

Współczesna młodzież zdecydowanie szybciej podejmuje decyzję o rozpoczęciu współżycia płciowego. Nikogo już nie dziwi fakt, że młodzi ludzie zaczynają współżyć jeszcze przed ślubem. Są to zazwyczaj nastolatkowie, bardzo często gimnazjaliści, dlatego odpowiednia świadomość o konsekwencjach współżycia bez zabezpieczenia jest koniecznością.

Wśród młodzieży na topie są wciąż takie metody antykoncepcji jak stosunek przerywany czy współżycie na kilka dni przed miesiączką. Są to metody bardzo zawodne, zwłaszcza w tak młodym wieku. Zgodnie ze statystykami, co czwarta nastolatka w wieku 15-17 lat ma za sobą inicjację seksualną.

Warto więc pomyśleć o skutecznej antykoncepcji i uniknąć konsekwencji z braku dojrzałości w te kwestii.

Jedną z metod antykoncepcyjnych jest metoda naturalna zwana termiczną. Niestety ten rodzaj antykoncepcji wymaga dobrej znajomości własnego ciała oraz samodyscypliny. Zgodnie z metodą termiczną należy mierzyć temperaturę ciała i ją skrupulatnie notować. To, że mamy owulację czyli jajeczkowanie poinformuje nas podniesienie temperatury o pół stopnia. Metoda ta jest zawodna, gdyż w wieku dojrzewania o wzrost temperatury nie jest wcale trudno. Wystarczy lekkie zdenerwowanie, by temperatura naszego ciała wzrosła. Inną metodą antykoncepcji zaliczaną do naturalnych metod zapobiegania ciąży jest obserwacja śluzu. Nie polecam tej metody młodym dziewczynom z zasadniczego powodu. W okresie dojrzewania zmiana flory bakteryjnej w pochwie to coś naturalnego, dlatego nie sugerujmy się wyglądem śluzu będąc nastolatką. Do zmian flory bakteryjnej może dojść nawet wskutek zmiany partnera.

Jedną z najczęściej polecanych metod zapobiegania ciąży jest zakładanie prezerwatywy. Są to środki łatwo dostępne na polskim rynku. Pamiętajmy jednak, by nie kupować tanich prezerwatyw, które często zawodzą.

Tabletki antykoncepcyjne to kolejna metoda zapobiegania ciąży, ciesząca się ogromnym uznaniem wśród młodych kobiet. Pamiętajmy jednak o tym, że ginekolog nie przepisze pigułek nastolatce, która nie miesiączkuje regularnie od co najmniej roku. Wokół tabletek antykoncepcyjnych krąży wiele niekorzystnych opinii. Nie bójmy się ich. Młodej dziewczynie rozpoczynającej współżycie lekarz przepisze preparaty dwuskładnikowe z niską zawartością hormonów takich jak estradiol i progesteron. Tak samo sprawa wygląda w kwestii plastrów i pierścieni dopochwowych.

Drodzy nastolatkowie, zanim podejmiecie zbyt pochopną decyzję o współżyciu, zapoznajcie się z regulacjami prawnymi na ten temat.

Oto najważniejsze z nich:

Młodzież może uprawiać seks legalnie od 15.roku życia, w przeciwnym razie obowiązkiem jest zgłoszenie tego faktu odpowiednim władzom.

Dziewczynka, która nie ukończyła 16.roku życia możesz skorzystać z wizyty u ginekologa tylko w obecności rodzica lub opiekuna prawnego. Po ukończeniu 16. roku życia aż do 18. lat decyzje o badaniu ginekologicznym ewentualnym leczeniu podejmuje nastolatka wspólnie z rodzicem lub opiekunem prawnym. Samostanowienie o swoim zdrowiu następuje z chwilą ukończenia 18.roku życia.

Drodzy nastolatkowie nie bójcie się rozmów ze swoimi rodzicami. Postawcie sprawę jasno. Mówcie otwarcie o chęci zabezpieczenia się. Tolerancyjni i odpowiedzialni za Wasz los i decyzje rodzice z pewnością podejmą odpowiednie kroki.

Drodzy rodzice bądźcie najważniejszym ogniwem edukacji seksualnej swoich dzieci. 

Czerwona kokardka

Niniejszym artykułem chciałabym zachęcić młode pokolenie do refleksji na temat zagrożenia AIDS, a tym samym podejmowania bezpiecznych zachowań.

Jestem absolwentką studiów magisterskich na kierunku zarządzanie i inżynieria produkcji, o specjalności zarządzanie jakością.

Tematem mojej pracy magisterskiej był system zarządzania jakością w służbie zdrowia. W napisaniu pracy pomogła mi nie tylko zdobyta wiedza, zgromadzona literatura ale przede wszystkim badania pacjentów i personelu medycznego. Jedno z pytań mojej ankiety dotyczyło pojmowania jakości w placówkach zdrowia. To, co utwierdziło mnie w przekonaniu to fakt, że zdecydowany odsetek ludzi kładzie szczególny nacisk na bezpieczeństwo podczas badań lekarskich, zabiegów czy szczepień. Wielokrotnie usłyszałam, że pacjenci boją się zakażenia wirusem HIV.

Na pewno warto zainteresować się tym tematem. Dlaczego do tego zachęcam?

Mimo upływu czasu i zmiany mentalności nadal boimy się kontaktu z chorymi, zapominając że choroba ta może dotyczyć nas samych, a nie tylko innych ludzi. Z roku na rok dochodzi do tysięcy nowych zakażeń i wiele osób żyjących z HIV nie jest tego świadomych.

Czym tak naprawdę jest AIDS? Choroba ta oznacza zespół nabytego upośledzenia odporności. Cały świat określa tą chorobę nazwą AIDS, poza Francją, w której często słyszymy jej odmienną nazwę o brzmieniu SIDA. Już z samej nazwy wynika, że objawy AIDS spowodowane są uszkodzeniami układu immunologicznego.

Etapy rozwoju AIDS

Wyróżniamy kilka etapów rozwoju AIDS. Są to :

• okres bezobjawowy
• okres wstępnych objawów
• okres pełnoobjawowy

Na samym początku zakażenia się wirusem HIV żadne objawy nie są zauważalne ani odczuwalne. Jest to tak zwana pierwotna infekcja HIV. Gdy organizm zakażonej osoby zaczyna walczyć z wirusem i wytwarza przeciwciała przeciwko niemu, możemy mówić o pierwszych objawach zakażenia. Objawami najczęściej występującymi są wtedy:

• bóle głowy
• bóle mięśni
• nabrzmienie węzłów chłonnych
• inne, podobne do grypy objawy

Po tym okresie następuje tak zwana cisza. Jednakże ilość limfocytów nadal spada, a nasz układ immunologiczny jest coraz słabszy. Kolejne, bardziej radykalne symptomy, które świadczą o wyniszczeniu naszego układu odpornościowego to:

• niewyjaśnione uczucie ogromnego zmęczenia
• znaczny spadek wagi
• obfite poty- zwłaszcza w nocy
• powracająca wysoka temperatura ciała
• suchy kaszel
• powiększenie wszystkich węzłów chłonnych
• białe krostki na języku
• uporczywa trwająca kilka tygodni biegunka

Drogi szerzenia się AIDS

Zgodnie z badaniami wirus HIV znajduje się w:

• krwi
• spermie
• łzach
• ślinie
• moczu
• mleku matki
• płynie mózgowo-rdzeniowym

Jednakże, badania donoszą, że przenoszenie zakażenia odbywa się głównie od osoby zakażonej na osobę zdrową przez krew i spermę. Aby zakazić się podczas pocałunku, potrzebowalibyśmy pół litra śliny. Tak więc w tej kwestii ryzyko zakażenia jest znikome.

Do zakażeń dochodzi najczęściej, gdy wirus zawarty w krwi lub spermie osoby chorej lub też nosiciela HIV dostanie się do krwi osoby zdrowej. Najczęściej dochodzi do tego poprzez:

• otarty naskórek
• nadżerki
• uszkodzenia skóry
• pęknięte błony śluzowe

Czym nie można się zarazić?

Nie ulega wątpliwości, że nie zarazimy się przez zwykłe podanie zdrowej dłoni, używanie wspólnego czystego sedesu, używanie wspólnych naczyń stołowych, czy też w wyniku naturalnego kontaktu z chorym – autobus, szkoła.

Na co zwracać szczególną uwagę?

• Nie używajmy cudzych szczoteczek do zębów, maszynek do golenia, grzebieni, szczotek, oraz innych przedmiotów, które mogą być skażone krwią
• Nie szukajmy przypadkowych kontaktów seksualnych, a jeśli już je posiadamy pamiętajmy o szczególnej ochronie – zakładajmy prezerwatywy
• Bądźmy wierni i tego samego żądajmy od swego partnera
• Nie ulegajmy narkotykom
• Bądźmy czujni podczas pobierania krwi – strzykawki i igły muszą być nowe.

Przyglądając się społecznym aspektom AIDS można zauważyć, że postawy społeczeństwa wobec tej choroby mają różne oblicza: od przychylnych, współczujących, aż do nienawistnych, wrogich i odrzucających. Uważam, że człowiek dotknięty tą chorobą nie potrzebuje współczucia, nie zasłużył też na pogardę. 

                    

Weź nie rób siary ...

Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym, co nasz nastoletni syn czy córka chcą nam tak naprawdę powiedzieć poprzez swoją złość czy gniew?

Okres dojrzewania młodego człowieka jest bardzo złożony i trudny do jednoznacznego określenia. Nastolatek będąc w wieku dojrzewania osiąga znaczny poziom rozwoju intelektualnego oraz pewnej niezależności. Chce pokazać, że jest dorosły i potrafi samodzielnie podejmować decyzje. Z drugiej jednak strony jest jeszcze wolny od pełnej odpowiedzialności za siebie i innych, o czym pamięta każdy rodzic czy opiekun.

Wielu rodziców, którzy do tej pory całkiem dobrze radzili sobie w wychowywaniu dziecka, nagle tracą poczucie wartości i pewności.

Sama jestem mamą dorastającego syna oraz wiele czasu spędzam z dorastającą córką mojego narzeczonego i doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jak trudny to okres zarówno dla chłopca jak i dziewczynki.

Jak sobie poradzić z dorastającym dzieckiem?

Przede wszystkim należy rozmawiać. To dzięki rozmowie dowiemy się, czego tak naprawdę oczekuje od nas nastolatek. Goszcząc w jednej z wodzisławskich poradni psychologicznych natknęłam się na ciekawy apel nastolatków.

Oto niektóre przesłania młodych ludzi skierowane do rodziców:

1.Nie psuj mnie, dając mi wszystko, o co Cię poproszę. Niektórymi prośbami jedynie wystawiam Cię na próbę

2.Nie obawiaj się postępować wobec mnie twardo i zdecydowanie. Daje mi to poczucie bezpieczeństwa.

3.Nie karz mnie w obecności innych. Najbardziej przekonujesz mnie, gdy mówisz do mnie twarzą w twarz.

4.Nie ochraniaj mnie przed konsekwencjami tego co zrobiłem. Potrzebuję również trudnych doświadczeń.

5.Nie dawaj pochopnych obietnic, bo czuję się bardzo zawiedziony, gdy ich nie dotrzymasz.

6.Nie przeceniaj mnie, to mnie krępuje i niekiedy zmusza do kłamstwa.

7.Nie zbywaj mnie gdy stawiam Ci pytania.

8.Nie zabraniaj mi eksperymentowania i popełniania błędów. Bez tego nie mogę się rozwijać.

Moim zdaniem z nastolatkiem trzeba przeprowadzać poważne rozmowy, rozładowywać napięcie i wprowadzać do wspólnych relacji humor a przede wszystkim akceptować jego wybory i chwilowe rozchwianie emocjonalne.