Anoreksja

Szkielet rzeczywistości

Zwykle zaczyna się od potrzeby zrzucenia kilku kilogramów po to, by poczuć się dobrze w swoim ciele. Często jest tak, że osiągając wcześniej zaplanowaną wagę, nie kończymy odchudzania a raczej wyznaczamy sobie kolejny próg wagowy. W taki właśnie sposób tracimy kontrolę nad nad procesem odchudzania. To pierwszy krok do anoreksji, która staje się coraz większym problemem społecznym w naszym kraju. Specyfika anoreksji polega na tym, że w miarę pogorszenia się stanu zdrowia, obsesja o głodzeniu potęguję. Niejedna osoba chora na anoreksję woli umrzeć, niż zjeść.

Ofiarami anoreksji są zazwyczaj nastolatki, które pragną wyglądać szczuplej. Już na samym początku tej podstępnej choroby, młoda dziewczyna przeżywa silny lęk przed przytyciem. Spoglądając w lustro widzi całkowitą odwrotność prezentowanych i lansowanych przez media wzorców. Pragnie być szczupła jak modelka, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji swoich zamierzeń. Anorektyczkami są zazwyczaj dziewczyny o silnej osobowości, które uparcie dążą do celu i które za wszelką ceną muszą być wyjątkowe. Często nie są świadome tego, że piękne modelki z reklam, to typowy produkt specjalistów od reklamy, chirurgii plastycznej oraz technik komputerowych.

Jakie są charakterystyczne objawy anoreksji?     

Na pewno jest to duży spadek wagi oraz chęć dalszego chudnięcia. Kolejnym krokiem jest zażywanie środków przeczyszczających oraz wyłudzanie wymiotów. Anorektyczka jest przekonana o tym, że wciąż jest gruba, doprowadzając tym do wyniszczenia organizmu. Często spotykanymi objawami u anorektyczki są wymioty oraz bóle brzucha. Pojawia się obniżona temperatura ciała oraz zbyt wolna akcja serca. Dążenie do chorobliwego wychudzenia ciała staje się obsesją, od której młoda dziewczyna nie potrafi się uwolnić. Bycie chudą jest ważniejsze dla niej od zdrowia.

Anorektyczki posiadają charakterystyczne cechy osobowości. Często odsuwają się od innych, unikają nawiązywania kontaktów. Cechą, którą przypisuje się chorym na anoreksję jest skłonność do perfekcjonizmu. Cierpiący na anoreksję koncentrują się na nauce, chcą odnosić sukcesy. Tym samym cechuje je lęk przed niepowodzeniem oraz niepewność. Sytuacja taka powoduje niską samoocenę.

Jak rozpoznać, że nasza bliska koleżanka cierpi na zaburzenia odżywiania?

Już sam fakt, że w szybkim tempie schudła kilka kilogramów powinno nas zaniepokoić. Kolejnym sygnałem jest drażliwość na punkcie jedzenia. Chorzy na anoreksję ukrywają lub wyrzucają jedzenie, zaczynają nosić luźne ubrania, by ukryć swoją prawdziwą figurę. Żyją w zmienionym stanie świadomości, który w ich subiektywnym odczuciu jest bardzo piękny. Po co więc z niego wychodzić? Chorzy postrzegają siebie zupełnie inaczej niż widzi je otoczenie. Nie można im racjonalnie wytłumaczyć, że powinni się leczyć. Anorektyczka nigdy nie zgłosi się sama o pomoc. Oto musi zadbać ktoś jej bliski. Ktoś, kto pomoże jej wyjść z tej podstępnej choroby. Jak to zrobić? Na pewno nie powinniśmy zmuszać chorej do leczenia bo stracimy jej zaufanie. Nie należy również wierzyć w to, że chora o własnych siłach upora się z anoreksją. Anorektyczka aby jeść, musi przezwyciężyć lęk przed przytyciem oraz wstręt do jedzenia. Aby mogła przejść przez ten trudny dla niej okres potrzebna jest fachowa pomoc psychoterapeutyczna polegająca na eliminacji zachowań i myśli, które towarzyszą zaburzeniom odżywiania.
Zadbajmy więc o taką pomoc.