Bolesne odejście...

Nikt z nas chyba nie zastanawiał się nad tym, jak poradzić sobie z traumą po stracie bliskiej osoby, stawić czoła trudnościom i odzyskać chęć do dalszego życia bez niej... niego....,dopóki nie znajdzie się w takiej właśnie sytuacji.

Śmierć jest naturalną koleją życia każdego z nas. Inaczej znosimy śmierć dziadków, inaczej wujostwa, jeszcze inaczej kogoś najbardziej bliskiego.

Najtrudniejsza, wręcz nie wyobrażalna staje się żałoba noszona po stracie dziecka. Śmierć dziecka jest dla rodziców odwróceniem naturalnego porządku świata. Nigdy nie spodziewamy się śmierci naszej pociechy. Chyba żadne z rodziców nie jest gotowe zaakceptować śmierć dziecka. Taka żałoba jest swego rodzaju ogromną, duchową raną, która mimo tego, iż z biegiem czasu zaczyna się goić, pozostawia blizny na całe życie.

Zdecydowanie gorzej znoszą żałobę po starcie najbliższej osoby dzieci. Reakcja dziecka na śmierć rodzica czy rodzeństwa jest niebywale ciężka, a tym samym różnorodna. Zazwyczaj jest to silny płacz, aczkolwiek wiele dzieci reaguje obojętnością na ten stan rzeczy, nie okazując żadnego wzruszenia. Ta rzekoma obojętność spowodowana jest z pewnością faktem, iż nie wie ono co się tak naprawdę stało. Dotyczy to zwłaszcza dzieci najmłodszych. Z całą jednak pewnością śmierć rodzica jest najczęstszą przyczyną depresji w późniejszym życiu dziecka. Spowodowane to jest brakiem bliskich więzi opartych na zaufaniu. Należy więc zapewnić takiemu dziecku poczucie bezpieczeństwa, by potrafiło zaakceptować odejście bliskiej osoby. Warto zadbać o proste i bezpośrednie wyjaśnienie tego, czym jest śmierć, aniżeli ukrywać ten fakt, czy też milczeć o tym. Ochrona dziecka przed konfrontacją z odejściem bliskiej mu osoby pociąga bowiem za sobą lawinę nieprzyjemnych skutków.

Jak pomóc takiemu dziecku?

Jeśli zauważmy, że nasze dziecko jest apatyczne, przygnębione przez dłuższy czas, udaje, że nic się nie stało, głośno siebie krytykuje mówiąc '' gdybym był grzeczny mamusia by nie poszła do nieba '', jest przemęczone, niewyspane, wycofuje się z kontaktów towarzyskich, nie zwlekajmy z reakcją. To wołanie o pomoc!

Wielu dorosłych popełnia błędy, unikając rozmowy z dzieckiem na temat zmarłego rodzica, nie dając mu zweryfikować własnych sądów oraz pogłębiając jego dezorientację na temat odejścia.

Umożliwmy dziecku wyrażenie emocji, pozwólmy na płacz, a jeśli to konieczne udajmy się do psychologa. Dotkliwy ból związany z żałobą nie trwa do końca życia. Nie znaczy to, że kiedyś wszystko będzie jak dawniej, Zawsze będziemy czuć pustkę po kimś, kto odszedł. W końcu jednak odzyskamy równowagę emocjonalną, i zaczniemy zajmować się sprawami codziennymi.

Dorośli przeżywający żałobę powinni przyjąć pomoc rodziny i przyjaciół. Jest to z pewnością jeden z najskuteczniejszych sposobów radzenia sobie ze smutkiem. Wielu osobom pomaga porozmawianie z kimś o swoich uczuciach. Jedno jest pewne, starta bliskiej osoby zmienia spojrzenie na to, co naprawdę ważne, zwłaszcza dla dorosłych borykających się z odejściem. Tak było w moim przypadku. Minęły dwa lata odkąd moja matka odeszła. Jej śmierć była niespodziewana. Od tamtej, trudnej dla mnie chwili, starałam się wykorzystać swój czas na przemyślenia, jakimi wartościami w życiu się kieruję, co jest dla mnie priorytetowe, a co drugorzędne.

Dzisiaj zdecydowanie mogę powiedzieć, że odejście matki jest niewyobrażalnym cierpieniem, dlatego drodzy Nastolatkowie, dbajmy o dobre relacje z rodzicami, dziękujmy im za dobro, za rady i mówmy częściej, że ich kochamy, bo któregoś dnia może być już za późno....

Tak samo to się ma do rodziców. Okazujmy dzieciom więcej zrozumienia, pozwalajmy na błędy i wspierajmy w dążeniu do celu.

Poruszając temat żałoby, warto przyjrzeć się zasadniczej różnicy między przeżywaniem żałoby przez dziecko a nastolatka, wkraczającego w dorosłe życie. Żałoba dla nastolatka jest bardzo bolesnym przeżyciem, gdyż człowiek taki znajduje się na pograniczu dwóch okresów – pomiędzy dzieciństwem, a dorosłością. Jego żałoba odbywa się na dwóch poziomach. Co to znaczy?

Na zewnątrz podobnie jak osoba dorosła, wewnątrz bardziej jak dziecko, dlatego niesienie pomocy jest również bardzo skomplikowane, nie wiemy jak dotrzeć do młodego człowieka. Śmierć nasila istniejące już problemy związane z okresem dojrzewania młodego człowieka. Jest to niewyobrażalnie ciężki czas dla nastolatka. Często przejawia zachowania bardzo ambiwalentne, gwałtowne zmiany nastroju i zachowania. Niejednokrotnie jest tak, że pragnie przejąć rolę osoby zmarłej, w tym również jej obowiązki, zwłaszcza, kiedy jest tej samej płci. Często spotyka się z ogromnym rozczarowaniem, kiedy okazuje się, że brak mu doświadczenia i silnej woli w dążeniu do swoich zamierzeń w tym kierunku. Jedno jest pewne, że żałoba to proces naturalny, w którym czas, sposób i intensywność przeżywania są bardzo osobiste, dla każdego inne. To, co oczywiste i konieczne to fakt, że żałobę musimy przejść, nie możemy tłumić swoich emocji, niezależnie od wieku.