Zazdrość....

Kto nie zna tego uczucia, chyba jest nie z tej ziemi. To negatywne uczucie dopada każdego z nas, niezależnie od wieku. Potrafi zrujnować życie zarówno zazdrośnikowi, jak i jego partnerowi. Mówiąc o zazdrości, nasuwa nam się obraz pary, ale zazdrość może dotyczyć też rzeczy, niekoniecznie osoby, z którą mamy zażyłe relacje. Zazdrość dotyka bardzo często dzieci, gdyż to właśnie one mają spontaniczną skłonność do zazdrości, gdyż bardziej niż dorośli zwracają uwagę na to, co ktoś ma, niż na to, kim jest i w jakiej sytuacji życiowej się znajduje. Weźmy za przykład pierworodne dziecko. To właśnie ono niemal zawsze przechodzi okres zazdrości i buntu, z chwilą, gdy w domu pojawia się rywal w postaci brata czy siostry. W jaki sposób przejawia się zazdrość u dziecka? Obnoszenie się z zazdrości ma różnorakie sposoby. Może to być bardzo ostentacyjne podejście, wtedy łatwo domyślić się o co chodzi. Gorzej jest, gdy dziecko ukrywa swoją zazdrość , wyrażając ją pośrednio w postaci np. agresji, smutku czy płaczliwości. Rodzice powinni dostrzegać przejawy zazdrości u dziecka i przez spokojną rozmowę pomagać mu w pracy nad sobą. Pod żadnym pozorem nie powinno się wyśmiewać, etykietować czy poniżać dziecka, za jego zazdrość słowami typu: '' nie bądź śmieszny, to twój braciszek, zobacz jaki kochany ''….

Nie należy faworyzować żadnego dziecka, okazując, że wolimy bardziej jedno od drugiego np. młodsze nieustannie chwaląc, a starsze - często krytykując.

Zazdrość pojawia się często u dzieci i nastolatków w środowisku szkolnym. Wiele dzieci staje się chorobliwie zazdrosnymi o osiągnięcia innych. Gdy tylko ktoś okaże się od nich w czymkolwiek lepszy, nie mogą się z tym pogodzić.
Tu, my – rodzice powinniśmy również reagować. Mówmy swemu dziecku otwarcie, że nie wymagamy od niego zbyt wiele. Nie oczekujmy, by nasza pociecha we wszystkim była alfą i omegą, miała najlepsze oceny i osiągała sukcesy, gdyż to niemożliwe. Tłumaczmy dziecku że zawsze znajdzie się ktoś od niego lepszy, atrakcyjniejszy, mądrzejszy, bogatszy, itd. Nieustanne porównywanie się z innymi wpędza tylko w kompleksy. Czujemy się wtedy gorsi od innych.

A jak to wygląda w miłości?

Mówi się często, że nie ma miłości bez zazdrości. Odrobina jej nie jest niczym szkodliwym, a często bardzo uroczym. Niestety szybko można przekroczyć granicę. Do czego zmierzam? Problem pojawia się, kiedy zazdrość przybiera niezdrowe rozmiary, a życie dwojga osób koncentruje się na kontrolowaniu partnera. Takie relacje przypominają wtedy życie w klatce, w której brakuje oddechu. Czym się to przejawia? Z pewnością szeregiem destrukcyjnych zachowań typu: liczne pytanie '' gdzie jesteś'', przeglądanie telefonu itp. Zazdrość może wzmacniać relację, jeśli jest dozowana w odpowiednich proporcjach. Inaczej , kiedy jest jej zbyt dużo i jest zbyt silna, wówczas zabija miłość i zaufanie. Warto więc na bieżąco wyjaśniać swoje obawy i słabości i pracować nad sobą. Już na samym początku znajomości, należałoby wyrazić swoje oczekiwania względem siebie nawzajem, mówić otwarcie o zazdrości, zaufaniu i własnych lękach.

Jak widać, zazdrość jest uczuciem, które dopada każdego z nas. Niezależnie czy jesteś małym dzieckiem, któremu urodził się braciszek, czy może uczniem gimnazjum, który ma w klasie kolegę znacznie wyróżniającego się tym, iż osiąga sukcesy, nigdy nie pozwól, by zawładnęła Tobą.